Jazz Music, Poets, at Ano Na ang Nangyari sa Iyo?

NAIS KO SANANG simulan ang post na ito sa tula ng makata na si Luisa Igloria dahil ang lahat ng uri ng paglisan ay may binabaong sakit at pag-asa. Hindi mo sinusukat ang paglisan sa layo nang narating mo mula sa iyong pinanggalingan kundi sa kung gaano ka na kalapit sa iyong nais na patutunguhan:

You do not hear me, but I still ask it:

If I left, would you follow my trail,

Would you collect the bones of stories they will tell about me

And wear them as a pledge;

And most of all, oh most of all

What would you give up

For that glimpse of me

You will risk again and again to see:

A figure under broken lamplight,

The endpoints of my cape flying upward to the moon

Because finally nothing, not even magnetism,

Could withhold from us the ache,

The promise of such music.

Nitong nagdaang gabi matapos ang halos apat na taon nagkita-kita kaming muli ng mga personal kong mga kaibigan. Natutuwa ako at nakasama ko silang muli. Sa aming mga magkakaibigan, silang apat ay pawang mga seryosong makata, propesor unibersidad at ako lamang ang mandudula at nagsusulat ng fiction. 

Pero sila ang mga bestfriend ko at tunay na mga kaibigan.  

Ang pagkikitang iyong ay para sa isang kaibigan na aalis na muli bukas patungong Amerika para ipagpatuloy ang pag-aaral sa Wisconsin.  Sa gitna ang huntahan sa kape at tsaa naitanong ng aking mga kaibigan ko kung bakit bigla na lamang akong bumalik ng Maynila at nilisan ang Cebu. At alam kong wala akong maitatago sa kanila at kalkulado na nila ang aking ugali. At hayun, ikinuwento ko nga sa kanila ang nangyari sa akin. At natutuwa ako na naunawaan naman nila ako at nagpasalamat na nakabalik na ako ng Maynila - at natutuwa ako na hiniling nila na sana hindi na ako muling aalis ng Maynila. Doon ko naiisip na masuwerte pa rin ako at mayroong mga taong nagpapahalaga sa akin - maging sa aking mga limitasyon at pagkukulang. 

Mabigat ang usapan naming lima - panitikan, relasyon, kaligayahan, tula, buhay, at ang mga pinagdadaanan namin sa kasalukuyan. Na-miss ko ang ganitong mga kausap, ang ganitong mga tao na binubuksan nila ang sarili nila sa akin at malaya ko ring binubuksan ang sarili ko sa kanila. Ganito marahil ang relasyon: bubuksan mo ang sarili mo isang tao at ganoon din ang gagawin niya sa iyo - at hindi mo sasabihin sa kanya pagkatapos: bahala ka, buhay mo iyan gawin mo ang gusto mo. Hindi ganyan ang kaibigan, hindi ganyan ang relasyon. At nagpapasalamat ako at nagkaroon ako ng mga kaibigan na tao kung magdamdam, na tao kung makitungo. At inaasahan nila na naririyan ka at hindi ka tatapunan ng paghusga sa sandaling magkamali ka. Sila ang unang uunawa sa iyo, sasabihin nila ang totoo, hindi sila magtatago ng kahit na ano. Tapat sila sa iyong pagkatao, at ninanais nila na matunton mo ang ninanais mong marating. 

Matapos ang mahabang huntahan sa kape at tsaa nagtungo kami sa isang jazz bar sa Timog. At naglunoy kaming lahat sa musika - walang mga salita ang namagitan sa amin sa haba ng mga pagtatanghal ng mga banda at hinayaan namin na ang musika at magsalansan ng aming mga damdamin - ako, sa aking kalungkutan. Doon ko unang naunawaan ang rikit ng jazz bilang genre. Walang salita, walang konkreto at nakasasakal na istruktura - musika lamang, spontaneous. Damdamin, ang buhay at ang mga posibilidad. 

Nabanggit ng isa kong kaibigan na propesor sa Ateneo de Manila at isang makata nang mapansin niyang nalulungkot ako sa aking mga kuwento sa nangyari sa akin sa Cebu gayon din ang isa kong kaibigan na katatapos lamang tapusin ang isang anim na taong relasyon. Sabi niya sa amin,  hindi ang maging masaya o malungkot dahil ang lahat nang ito ay natatamasa lamang sa haba ng sandali. Ang hanapin ay ang kapanatagan ng loob.

Nais ko sana na magbalik muli sa akin ang kapanatagan ng loob, o matagpuan ko ito sa isang tao. Alam ko pa rin ang maging tao dahil alam ko pa rin kung paano ang tunay na magdamdam at maging malakas at matatag na unawain ko ang aking Sarili.